Letterlijke en figuurlijke hoogtepunten
Blijf op de hoogte en volg Mascha
08 December 2013 | Nepal, Kathmandu
Na alweer bijna twee weken niet weg te zijn geweest, werd het wel weer tijd voor een tripje. Dit keer naar Pokhara met als doel een trekking te maken door de Himalaya. Ik vertrok samen met Janneke en Katinka voor de lange busreis naar Pokhara. Je moet er wat voor over hebben om iets te doen hier :)
Pokhara is een toeristische stad aan het Phewameer waar veel mensen verblijven die een trekking gaan maken of net terug zijn. Deze rustige stad is heel wat anders dan het drukke, stoffige Katmandu. We verbleven in een hotel waar ik mijn geluk niet op kon toen ik de kamer zag. Een grote kamer voorzien van tweepersoonsbed met vier kussens, een zacht matras helemaal voor mijzelf, een tv en een warme douche! Door het hoge toeristengehalte waren er eettentjes in overvloed met heerlijke pizza, pasta's enzovoort mjamm. De Nepalese daal bhat begint me namelijk nu wel een beetje m'n neus uit te komen.. En ik eet het nog twee keer per dag ook.
Op het programma in Pokhara stond paragliden samen met Janneke. Nadat we wakker waren geworden met prachtig uitzicht op de besneeuwde bergtoppen en een ontbijtje hadden genuttigd aan de rand van het meer, konden we nog even langs alle schattige winkeltjes lopen. Intussen begon de lucht steeds meer te betrekken en toen we aankwamen bij het paragliden bleek dat we even moesten afwachten of het wel door kon gaan. Gelukkig ging het door, alleen zouden we het zonder het prachtige uitzicht op de besneeuwde bergtoppen moeten doen, omdat die zich achter de wolken bevonden. Maar de ervaring op zich zonder het uitzicht is al gaaf. Helemaal klaar en in onze outfit gehesen aan de rand van een berg staan wachten tot de piloot een seintje geeft dat je moet gaan rennen tot je voeten van de grond komen. En als je zweeft kan je lekker achterover gaan zitten en genieten van het mooie uitzicht over het meer en over Pokhara. Ondertussen werden er nog wat mooie foto's en video's gemaakt. Ook de landing verliep soepeler dan verwacht. Mooi, nu kan er een streep door paragliden op mijn bucketlist.
Met nog een hele middag te gaan, besloten Janneke en ik om onszelf even te verwennen en een massage te nemen. Dit was een déjà vu van Thailand; we kregen slechts een witte oma onderbroek aangereikt om aan te doen. Dit leverde natuurlijk hilarische taferelen op, zeker nadat we een foto van onszelf hadden gemaakt. Maar deze is uitsluitend bedoelt voor de privé collectie. Na deze massage van 2,5 uur voor slechts 15 euro konden we er weer even tegenaan.
De volgende dag scheidde de wegen van Janneke en Katinka met die van mij. Zij zouden terug gaan naar Kathmandu en ik zou een trekking gaan maken. Gelukkig was ik niet alleen maar samen met mijn privé gids Lok. De eerste dag was voorbij voor ik het wist. Om 14 uur liepen we een guesthouse in en zei Lok dat het erop zat voor die dag. Prima na vier uurtjes hiken, maar er was niks te beleven in de buurt. Er waren zelfs geen andere gasten in het guesthouse om mee te kletsen, dus moest ik mijzelf vermaken met de ipad en ging lekker vroeg naar bed. Al had ik net zo goed buiten kunnen slapen, want er zaten zulke grote kieren in de ramen en deuren dat ik mijn halve hand er doorheen kon steken.
De tweede dag kon ik mijn borst natmaken, want dit zou de zwaarste dag van de trekking worden. In het begin viel het me niet tegen, maar later heb ik toch behoorlijk moeten afzien. Stel je eens voor dat je 7,5 uur alleen maar trappen aan het lopen bent. Mentaal was het ook wel een tikkie zwaar, maar met de gedachte dat dit vast de stairway to heaven moest zijn heb ik het einde van de dag toch gehaald. Het guesthouse bevond zich op ongeveer 2800 meter hoogte en het was er dan ook erg koud. Gelukkig was er een heerlijk vuur, waar ik een aantal uurtjes bij heb gezeten. En met een uitzicht vanaf mijn kamer op de Himalaya was het prima uit te houden. Dik ingepakt in mijn thermo ondergoed, fleecevest, muts en mijn slaapzak bestand tegen een temperatuur van min 10 ben ik zelfs tegen mijn verwachtingen in warm de nacht doorgekomen.
Zondagochtend om half 5 ging de wekker weer, zodat we om 5 uur konden vertrekken naar Poon Hill. Dit is een heuvel met prachtig uitzicht op de Himalaya. In het bijzonder met zonsopgang. We begonnen de hike met een pikzwarte hemel en heel veel sterren. Gaandeweg werd de lucht steeds lichter en zagen we ook bergtoppen aan de horizon verschijnen. Ondertussen was ik weer die ellendige trappen aan het beklimmen, want de klim naar Poon Hill was nog 500 meter omhoog. Onderweg bedacht ik mij dat de naam 'The neverending stairs' deze trappen niet zouden misstaan. Maar na het bereiken van de top op 3210 meter was het uitzicht adembenemend. We stonden boven de wolken tussen de toppen van de Himalaya en de lucht kleurde al een beetje oranje. Toen de zon opkwam en de toppen van de bergen oranje kleurde was het plaatje compleet. Hier heb ik al die trappen voor geklommen en dat was het zeker waard, wat een hoogtepunt !!
Na een ontbijtje en een poging om mijn rugzak vol te stoppen met goede moed werd de tocht weer vervolgd. Het beklimmen van de trappen was akelig voelbaar in de beentjes, maar stoppen was geen optie. Het doorzettingsvermogen werd op de proef gesteld en gelukkig kwam er ook weer een einde aan de derde dag wandelen.
De laatste twee dagen werd het zelfs lastig om op te staan. Maar deze dagen bestonden voornamelijk uit het afdalen van de trappen. Dat dit na een paar uur ook zwaar werd, bleek wel uit het feit dat ik aardig stond te trillen op mijn benen. Bijna wanhopig vroeg ik dan aan Lok hoelang het nog was tot de lunch om weer bij te tanken met de nodige koolhydraten. Ik was dan ook blij toen ik op de laatste dag de laatste trede af kon springen en het erop zat. Een mooie maar pittige ervaring rijker! Na een verfrissende douche in het hotel in Pokhara ben ik gelijk naar een tentje gegaan om te genieten van de lekkerste citroentaart die ik ooit heb gegeten met een cappuccino. Deze mentale en fysieke overwinning moest toch even goed gevierd worden.
Na het beleven van deze letterlijke en figuurlijke hoogtepunten en een dagje bijkomen in Pokhara was het weer tijd om terug te keren naar Kathmandu. In het weeshuis werd ik met open armen ontvangen en inmiddels ben ik alweer bezig aan mijn laatste twee weekjes daar. Ik ga er nog even goed van genieten en mij langzaam voorbereiden op het afscheid van de kindjes en van Nepal..
Veel liefs en succes met het doorstaan van de stormen in Nederland en met de sneeuw die er ongetwijfeld aan zit te komen!
Pokhara is een toeristische stad aan het Phewameer waar veel mensen verblijven die een trekking gaan maken of net terug zijn. Deze rustige stad is heel wat anders dan het drukke, stoffige Katmandu. We verbleven in een hotel waar ik mijn geluk niet op kon toen ik de kamer zag. Een grote kamer voorzien van tweepersoonsbed met vier kussens, een zacht matras helemaal voor mijzelf, een tv en een warme douche! Door het hoge toeristengehalte waren er eettentjes in overvloed met heerlijke pizza, pasta's enzovoort mjamm. De Nepalese daal bhat begint me namelijk nu wel een beetje m'n neus uit te komen.. En ik eet het nog twee keer per dag ook.
Op het programma in Pokhara stond paragliden samen met Janneke. Nadat we wakker waren geworden met prachtig uitzicht op de besneeuwde bergtoppen en een ontbijtje hadden genuttigd aan de rand van het meer, konden we nog even langs alle schattige winkeltjes lopen. Intussen begon de lucht steeds meer te betrekken en toen we aankwamen bij het paragliden bleek dat we even moesten afwachten of het wel door kon gaan. Gelukkig ging het door, alleen zouden we het zonder het prachtige uitzicht op de besneeuwde bergtoppen moeten doen, omdat die zich achter de wolken bevonden. Maar de ervaring op zich zonder het uitzicht is al gaaf. Helemaal klaar en in onze outfit gehesen aan de rand van een berg staan wachten tot de piloot een seintje geeft dat je moet gaan rennen tot je voeten van de grond komen. En als je zweeft kan je lekker achterover gaan zitten en genieten van het mooie uitzicht over het meer en over Pokhara. Ondertussen werden er nog wat mooie foto's en video's gemaakt. Ook de landing verliep soepeler dan verwacht. Mooi, nu kan er een streep door paragliden op mijn bucketlist.
Met nog een hele middag te gaan, besloten Janneke en ik om onszelf even te verwennen en een massage te nemen. Dit was een déjà vu van Thailand; we kregen slechts een witte oma onderbroek aangereikt om aan te doen. Dit leverde natuurlijk hilarische taferelen op, zeker nadat we een foto van onszelf hadden gemaakt. Maar deze is uitsluitend bedoelt voor de privé collectie. Na deze massage van 2,5 uur voor slechts 15 euro konden we er weer even tegenaan.
De volgende dag scheidde de wegen van Janneke en Katinka met die van mij. Zij zouden terug gaan naar Kathmandu en ik zou een trekking gaan maken. Gelukkig was ik niet alleen maar samen met mijn privé gids Lok. De eerste dag was voorbij voor ik het wist. Om 14 uur liepen we een guesthouse in en zei Lok dat het erop zat voor die dag. Prima na vier uurtjes hiken, maar er was niks te beleven in de buurt. Er waren zelfs geen andere gasten in het guesthouse om mee te kletsen, dus moest ik mijzelf vermaken met de ipad en ging lekker vroeg naar bed. Al had ik net zo goed buiten kunnen slapen, want er zaten zulke grote kieren in de ramen en deuren dat ik mijn halve hand er doorheen kon steken.
De tweede dag kon ik mijn borst natmaken, want dit zou de zwaarste dag van de trekking worden. In het begin viel het me niet tegen, maar later heb ik toch behoorlijk moeten afzien. Stel je eens voor dat je 7,5 uur alleen maar trappen aan het lopen bent. Mentaal was het ook wel een tikkie zwaar, maar met de gedachte dat dit vast de stairway to heaven moest zijn heb ik het einde van de dag toch gehaald. Het guesthouse bevond zich op ongeveer 2800 meter hoogte en het was er dan ook erg koud. Gelukkig was er een heerlijk vuur, waar ik een aantal uurtjes bij heb gezeten. En met een uitzicht vanaf mijn kamer op de Himalaya was het prima uit te houden. Dik ingepakt in mijn thermo ondergoed, fleecevest, muts en mijn slaapzak bestand tegen een temperatuur van min 10 ben ik zelfs tegen mijn verwachtingen in warm de nacht doorgekomen.
Zondagochtend om half 5 ging de wekker weer, zodat we om 5 uur konden vertrekken naar Poon Hill. Dit is een heuvel met prachtig uitzicht op de Himalaya. In het bijzonder met zonsopgang. We begonnen de hike met een pikzwarte hemel en heel veel sterren. Gaandeweg werd de lucht steeds lichter en zagen we ook bergtoppen aan de horizon verschijnen. Ondertussen was ik weer die ellendige trappen aan het beklimmen, want de klim naar Poon Hill was nog 500 meter omhoog. Onderweg bedacht ik mij dat de naam 'The neverending stairs' deze trappen niet zouden misstaan. Maar na het bereiken van de top op 3210 meter was het uitzicht adembenemend. We stonden boven de wolken tussen de toppen van de Himalaya en de lucht kleurde al een beetje oranje. Toen de zon opkwam en de toppen van de bergen oranje kleurde was het plaatje compleet. Hier heb ik al die trappen voor geklommen en dat was het zeker waard, wat een hoogtepunt !!
Na een ontbijtje en een poging om mijn rugzak vol te stoppen met goede moed werd de tocht weer vervolgd. Het beklimmen van de trappen was akelig voelbaar in de beentjes, maar stoppen was geen optie. Het doorzettingsvermogen werd op de proef gesteld en gelukkig kwam er ook weer een einde aan de derde dag wandelen.
De laatste twee dagen werd het zelfs lastig om op te staan. Maar deze dagen bestonden voornamelijk uit het afdalen van de trappen. Dat dit na een paar uur ook zwaar werd, bleek wel uit het feit dat ik aardig stond te trillen op mijn benen. Bijna wanhopig vroeg ik dan aan Lok hoelang het nog was tot de lunch om weer bij te tanken met de nodige koolhydraten. Ik was dan ook blij toen ik op de laatste dag de laatste trede af kon springen en het erop zat. Een mooie maar pittige ervaring rijker! Na een verfrissende douche in het hotel in Pokhara ben ik gelijk naar een tentje gegaan om te genieten van de lekkerste citroentaart die ik ooit heb gegeten met een cappuccino. Deze mentale en fysieke overwinning moest toch even goed gevierd worden.
Na het beleven van deze letterlijke en figuurlijke hoogtepunten en een dagje bijkomen in Pokhara was het weer tijd om terug te keren naar Kathmandu. In het weeshuis werd ik met open armen ontvangen en inmiddels ben ik alweer bezig aan mijn laatste twee weekjes daar. Ik ga er nog even goed van genieten en mij langzaam voorbereiden op het afscheid van de kindjes en van Nepal..
Veel liefs en succes met het doorstaan van de stormen in Nederland en met de sneeuw die er ongetwijfeld aan zit te komen!
-
08 December 2013 - 18:25
John:
Prachtige ervaringen weer, op naar het volgende hoogtepunt! Groetjes -
08 December 2013 - 20:23
Marijke:
Hoi Mascha,
Wat klinkt dat goed. Lekker genieten en afzien dus. Zeer herkenbaar.
Gr Marijke -
09 December 2013 - 15:47
Yvonne Henkes:
Respect hoor, 7,5 uur trappen lopen, ik moet er niet aan denken! Zou voor mij niet weggelegd zijn, hoe mooi het uitzicht ook is. Nu de laatste loodjes en dan op naar de volgende etappe van je reis. Enne, hou eens op over sneeuw in Nederland, dat wil ik helemaal niet! Het is nu een heerlijke 10 graden en die houden we gewoon vast tot maart. Dikke knuffel! -
09 December 2013 - 16:28
Minte:
Super leuk om al je verhalen en belevenissen te lezen, veel plezier nog en geniet ervan! X -
09 December 2013 - 18:08
Mama:
Ik ben toch weer blij dat je het er heelhuids vanaf hebt gebracht en ik ben trots op je dat je deze prestatie hebt geleverd. Maarruh, hebben ze voor je moeder ook een kabelbaantje naar boven om van dat mooie uitzicht te genieten? En ik wil dan best met een paraglide naar beneden, hoor! :-) Die staat bij nog op mijn to do list en als ik je foto zie, dan ga ik dat zeker nog een keer doen! De appel valt toch eigenlijk niet ver van de boom, hè? En onder een appelboom liggen ook geen peren ;-)
Groetjes en knuffeltjes van mama (en natuurlijk van papa, maar die wil altijd liever skypen met je i.p.v schrijven) -
09 December 2013 - 18:44
Cynthia:
Joehoeeee!
Wat heb je weer een super leuke week achter de rug. En wat voor week.. sportief bezig geweest hoor!
Erggg mooi je foto's, kikke joh! Het was al het wandelen wel waard dus? ;)
En dat paragliden lijkt me ook wel wat, ik ga met je mee Frieda haha!
Je Nepalese verjaardagskaart heeft een mooi plekje gekregen op mijn kamer, super lief!
Geniet nog van je tijd in Nepal met de kids en dan op naar Aussieeeee en Bassie weer zien, joepieeeee!
XXX
-
16 December 2013 - 09:06
Desmond:
Hoi Mascha,
wat goed om te lezen dat je echt doorleeft wat je altijd al hebt willen doen.
Je geniet er intens van en zo hoort het natuurlijk ook. Hopelijk krijg je ook iets mee van de levenskracht Ki bij de Nepalezen, de universele energie in je lichaam.
Je schrijft dat je er vroeg uit mag, dat is daar heel gewoon, voor ons bijzonder. Tijd is overigens een apart begrip in Nepal;
"
Tijd is een vreemd fenomeen. Westerse mensen lijken voortdurend de tijd te willen beheersen, maar ze begrijpen het begrip tijd niet. Westerlingen hebben constant haast, maar waarvoor eigenlijk?
Het enige dat haast je leert, is dat je er stress van krijgt. Haast levert je geen extra tijd op. Daarom haast men zich in Nepal niet. Als je geen haast meer hebt, lukt wonderbaarlijk genoeg alles toch binnen dezelfde tijd. Tijd krijg je dus niet, tijd maak je.
"
Dat is een van de mooie dingen aan Nepal. Hopelijk kan je dit meenemen, net als alle ervaringen die je nu opdoet en de rest van je leven bij je draagt, je zal er nooit spijt van krijgen!
Veel plezier verder en geniet er intens van!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
