Y.O.L.O.!! (You only live once)

Dat mijn motto yolo is zal de meeste mensen niet ontgaan zijn, maar nu heb ik ook een activiteit gevonden die daar uitstekend bij past. Namelijk het springen uit een vliegtuig, oftewel skydiven.
Het idee had ik al langer en dat Lisette dit ook wilde was een prima stok achter de deur, want het idee hebben en het uiteindelijk doen is natuurlijk wel even een verschil. Het bleek wel heel goed te zijn om niet teveel tijd te hebben om erover na te denken. Nadat onze planning in de war werd geschopt door de gletsjertocht, die wegens de weersomstandigheden niet door ging, besloten we informatie over het skydiven in te winnen. De man achter de balie zette ons voor het blok, want we konden als we wilden gelijk gaan. Oke, doen! Een klein uurtje later zaten we, compleet in outfit, allebei vastgegespt aan een instructeur in een vliegtuigje. Wat er dan door je heen gaat is bizar. Je bedenkt je waarom je ook alweer perse uit een vliegtuig wilde springen, terwijl mijn instructeur maar hup Holland hup achter mij zat te zingen. Dan gaat het deurtje open op 12000 voet. Aangezien ik bij het deurtje zat, moest ik ook als eerste over het randje heen. Toen stond ik helemaal strak van de spanning. Dit duurde maar enkele seconden, want voor ik het wist was mijn instructeur gesprongen en maakte ik een vrije val van 45 seconden. In één woord; bizar! Gelukkig klapte na die driekwart minuut de parachute gewoon open en kon ik ook nog even op een rustige manier genieten van het uitzicht op de gletsjer, de bergen en de zee. Na de landing zaten Lisette en ik vol adrenaline, wat was dat een supergave ervaring!! Nog een keer?!

Dat we gingen skydiven, kwam dus doordat de gletsjertocht was afgelast. Helaas ging het de dag erna weer niet door, vanwege een te harde wind. We zouden namelijk met een helicopter op de gletsjer afgezet worden en daar een hike gaan maken onder begeleiding van een gids. Gelukkig kwam er snel een plan b boven drijven. We zouden een wandeling gaan maken naar de voet van de gletsjer om vervolgens even een middagje bij te komen in de plaatselijke hot pools.
Gelukkig ging bij ons de uitdrukking drie keer scheepsrecht wel op. We konden de gletsjer op! Het ritje in de helicopter duurde maar 10 minuutjes, maar het was echt supergaaf om boven die gletsjer te hangen en vlak langs de bergen te vliegen. Op de gletsjer moesten we onze ijzernoppen onder onze boots binden. Vervolgens moesten we steeds hard in het ijs schoppen, zodat we grip hadden. De tocht ging dwars door blauwe ijsgrotten, over ijsbergen en langs diepe gaten in het ijs. Ook deze tocht overleefd en weer een geweldige ervaring rijker.

Raften hadden we ook nog niet gedaan in Nieuw Zeeland. Dus werd er een tripje geboekt op de Buller George river. Dit is een rivier ontstaan door een aardverschuiving. Naast de woeste stromingen die we samen met nog twee Duitse gasten door peddelden, werden we door de gids ook uitgedaagd. Zo moesten we met zijn vieren gearmd in een rondje op de rand van de boot staan en elkaar in evenwicht zien te houden tijdens een kleine stroming. Ook werden we uitgedaagd om een stroming zwemmend te ervaren. De laatste uitdaging was het springen van hoge rotsen (van beneden leken ze toch iets minder hoog dan wanneer je op het randje stond).

Naast deze extreme activiteiten doen we natuurlijk ook normale dingen. Zo heeft onze landgenoot Abel Tasman zijn eigen national park en die kon natuurlijk ook niet overgeslagen worden. We hebben de prachtige goudgele stranden en de helderblauwe zee in dit gebied verkend met een kajak.
Een prachtige weg leidden ons dwars door Arthurs Pass, waar we ook middenin gekampeerd hebben. Omdat we met regen aankwamen, zagen we in de ochtend pas dat we midden tussen enorme bergen met besneeuwde toppen stonden. We werden overigens wakker gemaakt door dansen Kea's (soort papegaaien) op ons dak. Met een heerlijk zonnetje vertrokken we voor een hike. Dat het weer gigantisch kan omslaan, hebben we toen ook gelijk ervaren. Nog geen uur later stonden we in een kleine sneeuwstorm. Met de zonnebril nog op het hoofd wisten we niet hoe snel we bij de auto moesten komen.
In Wanaka hadden we het prima naar ons zin en zijn we wat langer gebleven. We hebben een bezoekje gebracht aan puzzelworld waar onze hersenen ernstig op de proef werden gesteld in de illusie kamers en een reuze doolhof. Het doolhof is 1,5 kilometer lang als je de juiste weg bewandeld, maar gemiddeld wordt er tussen de 3 en 5 kilometer gelopen. Ook wij hadden het idee een flinke wandeling achter de rug te hebben. In Wanaka hebben we ons ook uitgeleefd op een mountainbike. De billen waren het niet meer gewend om na maanden weer te fietsen, dus we hadden aardig wat last van zadelpijn.
Verder zijn we de tijd vooral doorgekomen met het maken van prachtige hikes, bijkomen in het zonnetje aan het meer, koffie drinken op terrasjes en veel autorijden. De afstanden vallen relatief mee, maar met al die bergen duurt het allemaal veel langer.

Inmiddels komt het einde van Nieuw Zeeland ook alweer in zicht. Een heel gek idee als we bedenken dat we al bijna zes weken leven in een auto. Inmiddels voelen we ons al als de drie musketiers. We denken dan ook nog liever niet aan het moment dat we de auto moeten inleveren. Na het inleveren van de auto blijven we nog een paar dagen in Christchurch en dan vliegen we allebei terug naar Sydney. Ik blijf daar nog vijf daagjes en zal dan op 4 april terugkeren naar het thuisfront, waar ik terecht zal komen in ultieme luxe; een eigen kamer, douche en wc binnenshuis. Oh wat kijk ik daar stiekem al naar uit..!
Maar nu eerst nog even genieten van de mooie fjorden die Nieuw Zeeland nog in het uiterste zuiden te bieden heeft!

Tot mijn volgende en tevens laatste blog! Xx